Dün yağmur hiç durmadı desem yeridir. Hava aşağı yukarı 2 derece falan. Toronto’da sular seller gibi yağmurlar gördüm ama onlar da 1, taş çatlasa 2 saat, hadi taş moleküllerine ayrıldı 3 saat sürdüler. Dün sanki çiseliyordan bir tık ayar fazla yağıyordu gibi, ama hiç durmadı be kardeşim!
Çalışmaya çıkmam gerek. Bileniniz vardır, bilmeyeniniz de...geçen yazın ortasından beri yan iş olarak Über için bisiklete biniyor ve yemek dağıtıyorum. Kafam bir hayli rahat. Ne para al ver, ne de bir iş arkadaşının entrikası otu boku, senden az çalıştı aynı parayı aldı derdi var. Ayrıca kendi başıma olmayı, sadece kendimle olmayı seviyorum. Değişik hava şartlarında dışarıda, 4-5 saat eve giremeden bisiklete binmek ve buna başlamadan önce havayı iyi koklayıp buna hazırlanmak işin belki de en zor ama keyifli tarafı. Havayı koklama konusunda bir uzman oldum diyebilirim.
Ben size diyeyim, yazın sıcak havalarda, güneşin alnında bisiklete binmek gerçekten çok daha öldürücü olabiliyor. İnsan hakikaten geberiyor. Ondan sonraki en zorlu hava şartı ise soğuk hava ve uzun yağan yağmur kombinasyonu. Hadi onun için de gittim yeni bir yağmurluk ceket ve bir tür çabuk kuruyan malzemeden yapılmış, eşofmanın üstüne (kışın karlı havalarda da) giydiğim bir pantolon aldım. Bunun gibi baya ekonomik çözümlerle güzel güzel idare ediyoruz. Ha tabi bir de trafikteki egzoz dumanları var ki, Toronto'da Türkiye’deki hiçbir şehirin hava pisliği olmamasına rağmen gene de burnunuza burnunuza giriyor ve içimden hep "ulan, enerji kaynağı olarak benzin yakılması ne kadar da aptalca birşey" dedirtiyor. Herşeye rağmen yağmurda soğukta ıslanmak, burnunuza egzoz dumanı girmesinden çok daha iyidir, a dostlar.
Neyse düne gelelim, evden çıkacağım. Hazırlanırken içime içlik giymek yerine içliği arkama çantaya atmaya karar verdim. Ayrıca 3 çeşit eldivenim var, biri en kalın kışlık, diğeri daha çekilir havalar için ince polar, bir diğeri de dalgıç kıyafeti malzemesinden yapılmış (bana yağmur için diye satmışlardı) ince bir eldiven var. Bir kalın eşofman üstüne, o ince çabuk kuruyan pantalonumu giydim. Yağmurluk çok ince olduğu için gri kapşonlu svetşörtümü tişörtümün üstüne giyip yarının altına kadar fermuarı çektim, üstüne de boyun kısmı V şeklinde açık yakası dik duran yün, Noel kazağı gibi bir kazak (ünlüdür o kazağı arkadaşlar bilir:) üzerine de yağmurluğumu giydim. Altıma da CAT marka iş botu dedikleri türden, su geçirmiyor diye bana satılan (ama o kadar uzun ıslandıktan sonra o bile su geçirdi) botlarımı giydim.
Çalışmaya genelde 16:30 - 17:00 sularında başlarım, akşam 22:00 civarında da bitiririm. Dün evden 15:30 gibi çıktım çünkü önden bir oy vermek istedim o sırada da yağmur yağıyordu, sabah ilk uyandığımda da aynı şekilde. Hiç durmadı yani. Neyse tam saat 17:00’de başladım. Bir 2.5 saat üst tarafım okeydi. Alt kısmımda azcık ıslanma hissetmeye başladım ama üşümüyordum. Ne kadar su geçiriyor diye test etmek amaçlı en kalın eldivenlerimi giymiştim, ellerim üşümüyordu ama o kadar ıslanmışlardı ki takıp çıkarması bir hayli zor olmuştu. O yüzden tekrardan, birkaç kez kullanıp da memnun kalmadığım dalgıç kıyafeti malzemesinden ince eldivenleri taktım. Ayaklarımda da hissediyordum bir nem. Ama üşümediğim için devam etmeye karar verdim.
Bir de benim için bir iş tatmini hissi var ki onu da sağlamak için olan birşeylerin üzerine benim kendimi zorlamazsam elde etmeyeceğim bir hissiyattır. O yüzden durmak yok yola devam! dedim :) Ama ne oldu? 1 sipariş, ve ondan sonra 1 tane daha...götürüp bıraktıktan sonra ve toplamda 3 saatin sonunda kendimi şehir merkezinin ortasında artık bu kadar ıslanmanın yettiğine karar verirken buldum. Düşündüm düşündüm, ‘’ne yapmak istiyorum?’’ Dedim ki ‘’sikerler, ben bu eldivenleri artık geri vericem...zaten bunu bana satan doğa malzemesi satan dükkana da yakınım, hem de orada biraz dinlenirim, kururum.’’
Bir de benim için bir iş tatmini hissi var ki onu da sağlamak için olan birşeylerin üzerine benim kendimi zorlamazsam elde etmeyeceğim bir hissiyattır. O yüzden durmak yok yola devam! dedim :) Ama ne oldu? 1 sipariş, ve ondan sonra 1 tane daha...götürüp bıraktıktan sonra ve toplamda 3 saatin sonunda kendimi şehir merkezinin ortasında artık bu kadar ıslanmanın yettiğine karar verirken buldum. Düşündüm düşündüm, ‘’ne yapmak istiyorum?’’ Dedim ki ‘’sikerler, ben bu eldivenleri artık geri vericem...zaten bunu bana satan doğa malzemesi satan dükkana da yakınım, hem de orada biraz dinlenirim, kururum.’’
O da satıcı ya, "o zaman ben size bi midyım bide smol vereyim siz deneyin" dedi. "Taaam" dedim "taam ver". Girdim kabine. Oturdum. Dükkanın kapanacağı saat olan 21:00’e tam 40 dakika var. Bir 10 dakika hiç birşey yapmadım. Öyle oturdum yani. Bu da benim meditasyonum aga. Yavaş yavaş pantolonumu çıkardım, çıkmıyor meret ıslanmaktan yapışmış bacaklarıma. Botlar da keza öyle, herşey birbirine yapışmış. Neyse eşofmanla pantolonu ayırdım. Çorapları bir kenara koydum. Ayaklarım çıplak, bir de nemli, yerlere basmayı hiç sevmem umumi yerlerde...en azından dedim topuklar değsin. Düşünüyorum eşyalar ıslak, yani tekrar bunları böyle giymek istemiyorum, naaabıcam ben? Ama ilk önce boxerımı çıkarıp içliğimi giydim (kuru), üstüne de boxerı (hafif yaş) geçirdim tekrardan. Üstüm iyi de...Genelinde iğrenç bir his ıslak şeylerle tekrardan yağmura çıkmak... Vücut ısım da düşmüş.
Adamın verdiği full naylon pantolonlardan bir tanesini geçirdim ve kabinden dışarıya çıktım. Bekledim bi 50 saniye falan, adam uzaklardan bir yerden geldi (aslında beni unutmuştu). Sordum bunu böyle çıkarmasam üstümdeyken ödesek diye, "Olmaz bacağını kasaya koyman gerekir, o da pek hoş olmaz" dedi. ‘’Doğru dedin aga’’ dedim. Okey, o zaman çıkardım pantolonu (o da zaten 55$ civarlarındaydı) ve düşünmeye başladım… "Şu an beni en çok ne mutlu eder?". Baktım üst ince pantolon kurumuş bile, allah razı olsun e o zaman içlikle birlikte burası tamam dedim. O zaman "Beni mutlu edecek olan şey LANET OLASI GÜZEL YENİ KURU BİR ÇORAP DOSTUM!!!" diye HAYKIRDIM LANET OLASI.
Yerlere çıplak ayakla basmamak için yaş çorapları, altımdaki içlik ve boxerın altına giyip kabinden çıktım ve evdeymişim gibi dolaşmaya başladım :) Adamı görünce tek dediğim şey şu oldu kendimden emin bir halde (ki bu emin hallerim en sevdiğim hallerimdir, tersi de en sevmediğim): "BANA BİR ÇORAP!!!". Adam sordu "BİSİKLETÇİ ÇORABI MI???". Ben içimden, "LANET OLASI BİR ÇORAP İŞTE, NE FARK EDER YA?!" dedim ama dışımdan, kibirli bir şekilde "Herhangi bir çorap bayım" diye seslendim. Gri, sert yapıda, yünlü ama batmayan, bilekten fazla yüksek olmayan, lastiği bacağı sıkmayan (şu an yazarken ayağımda… öyle sevdim çorabı).. "Evet bu" dedim "BU!!!". Aldım çorabı kasaya gittim ödedim ve giydim. Botlar da dahil sanki herşey bir çorapla o ana dek hiç ıslanmamış gibiydi. Üstüne de para vermişlerdi. Allahım, ne kadar EPİK bir andı benim için... Sanki herşey tek bir çorapla çözülmüştü.
Evet, olayın görünen kısmı buydu ama aslında değildi, aslına bakarsak bu zafer mükemmelce tasarlanan ve uzun planlamaların bir ürünüydü ama sadece görünen kısmı bu lanet olası çoraptı. Bir günü de böyle zaferle ve tatminkar olarak tamamladım. Okuduğunuz için size ve çoraba teşekkürlerimi sunuyorum.
Evet, olayın görünen kısmı buydu ama aslında değildi, aslına bakarsak bu zafer mükemmelce tasarlanan ve uzun planlamaların bir ürünüydü ama sadece görünen kısmı bu lanet olası çoraptı. Bir günü de böyle zaferle ve tatminkar olarak tamamladım. Okuduğunuz için size ve çoraba teşekkürlerimi sunuyorum.
Mart 2017
Bütün fotoğraflar Mustafa Ünsal'a aittir.
Yorumlar
Yorum Gönder